Strip Van De Dag

[JPAR]

Dit is toch niet te lezen? Wat een vervelend lettertype.

[De Hollander]

Vandaag de laatste delen gelezen van Sneeuw.

Deze stripreeks begon ooit in 1986 in het weekblad Kuifje.

In dat zelfde jaar kocht ik deel 1 in de stripwinkel.

 

Bizar eigenlijk dat dit nu tot een einde komt.

Bijna 40 jaar later???

 

Wat mooi dat deze reeks alsnog in 3 kloeke bundels is uitgegeven. 

 

Is het de moeite waard? Heeft het verhaal de tand des tijds overleefd?

De reeks begon sterk, maar boet zeker in kracht in. Dat kan ook niet anders, in 40 jaar verandert er veel. De 2 tot op heden onuitgegeven delen zijn in mijn ogen vooral een epiloog, die niet heel spannend wordt. 

Toch doet het de strip eer aan om volledig te worden uitgegeven. 

De bundels zijn van een zeer hoge kwaliteit. 

[Iznogoedh]

XIII Trilogy Jones: Rood Alcatraz

Op de tekeningen van Taduc in het tweede deel van deze spin-off valt weinig aan te merken. Het scenario van Yann is wat mij betreft vrij dun, erg veel gebeurt er eigenlijk niet in de 48 bladzijden, geen complexe intriges of verwikkelingen. Ik heb het album, dat eindigt met een cliffhanger die eigenlijk geen cliffhanger is

Spoiler

(Carrington zal het uiteraard overleven, gezien zijn toekomstige rol in XIII)

  dan ook erg snel uitgelezen. Wat de daadwerkelijke toegevoegde waarde van dit drieluik aan de reeks XIII gaat zijn, zal pas definitief duidelijk worden bij het verschijnen van deel 3. Op basis van de eerste twee delen valt het tegen, zeker in vergelijking met XIII Mystery, waarvan toch bijna elk deel wel iets toevoegde aan de moederreeks.

 

Voor mij is het grootste probleem van deze spin-off, en eigenlijk van alle recente uitgaven rond XIII, dat de al wankele tijdlijn steeds verder wordt ontmanteld. Volgens zijn officiële stamboom is XIII geboren in 1961, terwijl enerzijds XIII Trilogy een al volwassen Jones rond 1970 opvoert en de hoofdreeks zich tegenwoordig in het heden lijkt af te spelen. Dit terwijl er nooit een officiële ´reboot´ heeft plaatsgevonden.

[Iznogoedh]

Thorgal Saga Shaigan

Veel overeenkomsten tussen deze en mijn vorige besproken album: beide spin-offs, afgeleid van een reeks oorspronkelijk geschreven door Van Hamme, beide geschreven door Yann. Dit scenario vond ik een stuk beter, wellicht door het hogere aantal pagina's en de wat grotere hoeveelheid tekst, inclusief voldoende correcte verwijzingen naar de Noorse mythologie. Toch vind ik dit deel van de Thorgal Saga in vergelijking met Vaarwel Aaricia en Wendigo het zwakste tot nu toe. De link met de hoofdreeks is te sterk, daarbij helpt het ook niet dat beide auteurs al eerder aan Thorgal werkten. Het grootste minpunt vind ik echter de tekeningen. Ik ben geen groot liefhebber van Surzhenko's stijl, maar vooral niet van zijn inkleuring, die ik veel te overdreven kleurrijk vind. Wellicht zouden zijn tekeningen in zwart-wit beter tot hun recht komen. Zijn weergave van Thorgal en Kriss vind ik dan wel weer prima, en eigenlijk beter dan die van Vignaux, de huidige tekenaar van de hoofdreeks. Maar het totaalplaatje vond ik bij Recht en Rouge toch veel en veel beter. Al met al een redelijk album, maar geen topper. 

[BobFish]

 

[Iznogoedh]

Het hart van de amazones

Dit one-shot over de alom bekende vrouwelijke krijgers uit de Griekse mythologie van Géraldine Bindi en Christian Rossi is al een paar jaar oud, maar ik kocht het pas onlangs. De tekeningen van Rossi zijn wat mij betreft de belangrijkste reden om dit album aan te schaffen. Hij is sowieso een van mijn favoriete nog actieve tekenaars, maar trekt in dit album alle registers open met gebruik van verschillende technieken. Bepaalde stukken zijn bijna schetsmatig getekend, terwijl andere plaatjes barsten van de details. Bovendien komt het tekenwerk ondanks de grote hoeveelheid (vooral vrouwelijke) naaktheid nergens ´vulgair-erotisch´ over. Het scenario van Bindi is gestoeld op de mythe/geschiedenis van de Trojaanse Oorlog zoals omschreven in de Ilias van Homerus. Enige kennis hiervan is wel vereist. Ik moest zelf tijdens het lezen ook even opzoeken wie figuren als Cassandra en Cheiron ook al weer waren, ondanks mijn redelijke kennis omtrent de Griekse mythologie. Hoewel het af en toe wat langdradig is, heb ik me toch geen moment verveeld bij het lezen. De karakters van enkele amazones worden wat meer uitgediept, wat mijns inziens soms wat uitgebreider had gemogen. Voor een mythisch verhaal komt het allemaal relatief realistisch en zelfs geloofwaardig over. Al met al een album met een meer dan prima scenario, maar magistrale tekeningen. Toch moet me nog één ding van het hart: de ´Grieks´ geletterde titel op de cover is spuuglelijk.

[Nandu]

Thorgal Saga Shaigan

Na veel te veel wissels van tekenstijl, oninteressante nevenreeksen en stuurloze scenario's, ben ik al een paar geleden gestopt met de hoofd- en nevenreeksen. Enkel het one-shot karakter van de Saga-reeks kon me toch nog blijven overtuigen. Vooral het eerste deel was een schot in de roos. Het tweede kon ermee door. 

Shaigan vind ik opnieuw wat beter. Yann zal nooit mijn favoriete scenarist worden: hij heeft verbeelding, maar soms ontbreekt er een logische opbouw (precies alsof hij twee blz. verder plots beseft dat hij nog iets is vergeten te vermelden of af te handelen) en zitten er vreemde tempowissels in zijn verhalen. Doordat het album heel nauw gevangen zit in de continuïteit, is er een betrekkelijke status quo en leiden veel scenes tot niets, behalve dat het wel wat geslaagde karakteruitdieping geeft van Thorgal & Kriss op dit moment van hun leven. 
Surzhenko is een heel goede tekenaar, maar ik vond zijn personages altijd wel wat houterig. Heeft hij hier gewoon wat sneller getekend of is hij wat geëvolueerd, maar hier zit er toch wat meer schwung in zijn personages. De landschappen daarintegen zijn zijn ding toch echt niet, detail en diepte ontbreken vaak; en paar keer mist zijn 'mise-en-scene' de synchronisatie met het verhaal.
Al bij al toch geslaagd, het heeft me weer zin doen krijgen om de hoofdreeks te herlezen.

[cinco]

Op 29/8/2024 om 19:33, Iznogoedh zei:

Thorgal Saga Shaigan

Veel overeenkomsten tussen deze en mijn vorige besproken album: beide spin-offs, afgeleid van een reeks oorspronkelijk geschreven door Van Hamme, beide geschreven door Yann. Dit scenario vond ik een stuk beter, wellicht door het hogere aantal pagina's en de wat grotere hoeveelheid tekst, inclusief voldoende correcte verwijzingen naar de Noorse mythologie. Toch vind ik dit deel van de Thorgal Saga in vergelijking met Vaarwel Aaricia en Wendigo het zwakste tot nu toe. De link met de hoofdreeks is te sterk, daarbij helpt het ook niet dat beide auteurs al eerder aan Thorgal werkten. Het grootste minpunt vind ik echter de tekeningen. Ik ben geen groot liefhebber van Surzhenko's stijl, maar vooral niet van zijn inkleuring, die ik veel te overdreven kleurrijk vind. Wellicht zouden zijn tekeningen in zwart-wit beter tot hun recht komen. Zijn weergave van Thorgal en Kriss vind ik dan wel weer prima, en eigenlijk beter dan die van Vignaux, de huidige tekenaar van de hoofdreeks. Maar het totaalplaatje vond ik bij Recht en Rouge toch veel en veel beter. Al met al een redelijk album, maar geen topper. 

 

18 minuten geleden, Nandu zei:

Thorgal Saga Shaigan

Na veel te veel wissels van tekenstijl, oninteressante nevenreeksen en stuurloze scenario's, ben ik al een paar geleden gestopt met de hoofd- en nevenreeksen. Enkel het one-shot karakter van de Saga-reeks kon me toch nog blijven overtuigen. Vooral het eerste deel was een schot in de roos. Het tweede kon ermee door. 

Shaigan vind ik opnieuw wat beter. Yann zal nooit mijn favoriete scenarist worden: hij heeft verbeelding, maar soms ontbreekt er een logische opbouw (precies alsof hij twee blz. verder plots beseft dat hij nog iets is vergeten te vermelden of af te handelen) en zitten er vreemde tempowissels in zijn verhalen. Doordat het album heel nauw gevangen zit in de continuïteit, is er een betrekkelijke status quo en leiden veel scenes tot niets, behalve dat het wel wat geslaagde karakteruitdieping geeft van Thorgal & Kriss op dit moment van hun leven. 
Surzhenko is een heel goede tekenaar, maar ik vond zijn personages altijd wel wat houterig. Heeft hij hier gewoon wat sneller getekend of is hij wat geëvolueerd, maar hier zit er toch wat meer schwung in zijn personages. De landschappen daarintegen zijn zijn ding toch echt niet, detail en diepte ontbreken vaak; en paar keer mist zijn 'mise-en-scene' de synchronisatie met het verhaal.
Al bij al toch geslaagd, het heeft me weer zin doen krijgen om de hoofdreeks te herlezen.

 

 

Spelen Aaricia, Jolan en Wolvin ook een rol in het verhaal?

 

 

[Nandu]

1 uur geleden, cinco zei:

Spelen Aaricia, Jolan en Wolvin ook een rol in het verhaal?

Ik zou het niet meteen alleen daarvoor kopen…

[WILCO]

Enkel Aaricia en Wolvin op het einde (p. 77). Het is een herneming van fragmenten uit Reuzen (album 22) om zo terug aan te sluiten op de hoofdreeks.

 

 

[Waldorf]

Habemus Bastard 1 - Een noodzakelijk wezen (Schwartzmann, Vallée)

Lucien is een huurmoordenaar die zich moet verbergen voor een misdaadbende. Hij doet dat door zich als priester voor te doen in een stadje in de Jura. Maar pastoor is een moeilijk beroep en als zij-instromer heeft Lucien nog niet alle skills om vlekkeloos zijn voorganger te vervangen.

Schwartzmann kiest voor de platgetreden paden met zijn valse priester. De humor is een beetje zoutloos en nergens weet het scenario mij te verrassen. De tekeningen van Vallée, met zijn brede kaders en kenmerkende koppen, vallen nooit tegen, maar als geheel is dit een dertien in een dozijn-stripverhaal.

[Iznogoedh]

From Hell door Alan Moore en Eddie Campbell

Ik heb de Nederlandse versie in drie delen van deze graphic novel over Jack the Ripper en diens vijf moorden in de tweede helft van 1888 gelezen en werd volledig in het verhaal gezogen. De uitgebreide annotaties per hoofdstuk zijn zeer de moeite waard om door te nemen en tonen aan hoeveel tijd Moore in (de documentatie voor) zijn scenario heeft gestoken. De hoofdplot draait zeker niet om het vraagstuk van de identiteit van de beruchte seriemoordenaar, die wordt al vrij snel in het eerste deel duidelijk. Veel meer wordt een psychologisch portret van de moordenaar en zijn motivatie geschetst, met een flinke dosis occultisme (vrijmetselarij, aura´s en spiritisme). Het indrukwekkendst van From Hell is het enorme aantal zaken dat Moore er bij haalt: wist u bijvoorbeeld dat

Spoiler

Buffalo Bill nog even op de verdachtenlijst van de Londense politie stond?

Zijn scenariotechnische afwegingen licht Moore uitvoerig toe in de appendix/annotaties. De tekeningen van Campbell zijn in dienst van het scenario en lijken geïnspireerd op de stijl van de gravures van destijds.

 

Sommige stukken zijn ronduit gruwelijk. De pagina´s

Spoiler

waarop in detail wordt weergegeven hoe de verminkingen van ´Jack´s´ laatste slachtoffer Mary Jane Kelly waarschijnlijk werden aangebracht

behoren tot de grafisch meest schokkende van mijn stripbibliotheek. Toch is er ook ruimte voor een komische noot, bijvoorbeeld de typisch victoriaanse gedachte dat een misdaad van een dergelijke gruwelijkheid nooit door een Engelsman gepleegd kan zijn. Ook amusant is het slotstuk van deel drie, dat een soort samenvatting is van de ´ripperologie´ door de jaren heen.

 

Kortom een zeer indrukwekkende graphic novel. Ik betwijfel of het mogelijk is om het verhaal van Jack the Ripper nog aansprekender voor het voetlicht te brengen dan Moore en Campbell hier hebben gedaan.

[Waldorf]

13 uren geleden, Iznogoedh zei:

From Hell door Alan Moore en Eddie Campbell

 

 

Dank je wel om een beetje leven in deze brouwerij te brengen.

 

[Waldorf]

L'aimant (Lucas Harari)

Pierre is een gerateerd student architectuur die gefascineerd is door de Thermen van Vals, in Zwitserland. Dit echt bestaande gebouw is een ontwerp van de Zwitserse architect Peter Zumthor. Door het groendak en de vele hoeken en kanten gaat het prachtige ontwerp helemaal op in de omgeving, maar het complex heeft ook iets mysterieus. Pierre wil het geheim van het gebouw doorgronden.

L'aimant was het debuut van Lucas Harari uit 2017, dat in het Nederlands verscheen onder de titel 'De magneet'. Dat is een veel betere titel, omdat het de geheimzinnige aantrekkingskracht van Zumthors ontwerp verbeeldt. Harari gebruikt een klare lijn met weinig details, wat de tekeningen een zekere luchtigheid geeft, maar door het weglaten van de witte randen tussen de plaatjes en een overwegend rood en blauw kleurenpalet creëert hij een unheimliche sfeer die bij een goede thriller hoort. Het grote formaat en stevige papier zijn een must voor een boek dat zo sterk met architectuur verbonden is. Erg graag gelezen.

 

 

 

De thermen van Vals:

 

 

 

[cinco]

Undertaker 7 (Meyer - Dorison)

 

Eindelijk deel 1 van het lopende tweeluik gelezen.

De recente reeksen waarvoor Dorison scenario's schrijft (Beestenburcht, Aristophania, Undertaker... ) bevallen mij wel en ook dit nieuwe deel van deze postmoderne western (of hoe je het wil noemen) was weer erg onderhoudend.

Hoogtepunt is de gestoorde Sister Oz die een geduchte antagonist blijkt te zijn.

Net zoals de reus in 3 en 4 pakt ze het met verwrongen psychologische manipulatie aan om de situatie naar haar hand te zetten. Haar Russische roulette zorgt voor een sterk einde van dit eerste deel.

 

 

 

[Waldorf]

De dorpsgek van Schoonvergeten (Comès)

In een vlaag van herleesdrang nam ik Comès' meesterwerk nog eens uit de kast. Mijn zoon van zeventien vraagt me nu voortdurend om leestips, en dan moeten de bestaande zekerheden toch weer in vraag gesteld worden.

De dorpsgek waarvan sprake is een simpele jongeman die Stilte heet, omdat hij niet spreekt. In een klein dorpje in de Ardennen woont en werkt hij op een boerderij, bij een lompe en wrede boer. Stilte is de goedheid zelve, één met de natuur, en blind voor de slechte behandeling die hem op de boerderij te beurt valt. Maar als hij op een dag in contact komt met 'de heks' van het dorp zullen alle geheimen van het dorp open en bloot komen te liggen. 

Dit is een klassieker, uit een tijdperk dat de strip evolueerde van een tijdverdrijf voor kinderen naar een tijdverdrijf voor grote mensen. Vijfenveertig jaar later blijft dit overeind. De tekeningen van Comès in krachtig zwart-wit zijn iconen van het maandblad Wordt Vervolgd. Vooral de scènes waarin Comès de Ardeense natuur oproept zijn erg mooi. In de tekst zou je vandaag de dag wel kunnen snoeien, maar dit verhaal over medemenselijkheid, of het gebrek daaraan, zal de volgende generatie zeker ook nog aanspreken.

 

[Ambreville]

1 hour ago, Waldorf said:

De dorpsgek van Schoonvergeten (Comès)

In een vlaag van herleesdrang nam ik Comès' meesterwerk nog eens uit de kast. Mijn zoon van zeventien vraagt me nu voortdurend om leestips, en dan moeten de bestaande zekerheden toch weer in vraag gesteld worden.

De dorpsgek waarvan sprake is een simpele jongeman die Stilte heet, omdat hij niet spreekt. In een klein dorpje in de Ardennen woont en werkt hij op een boerderij, bij een lompe en wrede boer. Stilte is de goedheid zelve, één met de natuur, en blind voor de slechte behandeling die hem op de boerderij te beurt valt. Maar als hij op een dag in contact komt met 'de heks' van het dorp zullen alle geheimen van het dorp open en bloot komen te liggen. 

Dit is een klassieker, uit een tijdperk dat de strip evolueerde van een tijdverdrijf voor kinderen naar een tijdverdrijf voor grote mensen. Vijfenveertig jaar later blijft dit overeind. De tekeningen van Comès in krachtig zwart-wit zijn iconen van het maandblad Wordt Vervolgd. Vooral de scènes waarin Comès de Ardeense natuur oproept zijn erg mooi. In de tekst zou je vandaag de dag wel kunnen snoeien, maar dit verhaal over medemenselijkheid, of het gebrek daaraan, zal de volgende generatie zeker ook nog aanspreken.

 

Een van de hoogtepunten uit mijn stripleven.  De wezel en zijn andere werken zijn ook geweldig, maar laten toch niet de indruk na van Stilte. Ga in de diepe ardennen wandelen, en je ziet dit zo voor je. Naast de taferelen die eerder bij Servais terug te vinden zijn.

Ik ben heel blij dat ik hem vroeger een aantal keer heb mogen ontmoeten. Lang geleden, in een klein ardens stadje.

[WILCO]

8 uren geleden, Waldorf zei:

De dorpsgek van Schoonvergeten (Comès)

In een vlaag van herleesdrang nam ik Comès' meesterwerk nog eens uit de kast. Mijn zoon van zeventien vraagt me nu voortdurend om leestips, en dan moeten de bestaande zekerheden toch weer in vraag gesteld worden.

De dorpsgek waarvan sprake is een simpele jongeman die Stilte heet, omdat hij niet spreekt. In een klein dorpje in de Ardennen woont en werkt hij op een boerderij, bij een lompe en wrede boer. Stilte is de goedheid zelve, één met de natuur, en blind voor de slechte behandeling die hem op de boerderij te beurt valt. Maar als hij op een dag in contact komt met 'de heks' van het dorp zullen alle geheimen van het dorp open en bloot komen te liggen. 

Dit is een klassieker, uit een tijdperk dat de strip evolueerde van een tijdverdrijf voor kinderen naar een tijdverdrijf voor grote mensen. Vijfenveertig jaar later blijft dit overeind. De tekeningen van Comès in krachtig zwart-wit zijn iconen van het maandblad Wordt Vervolgd. Vooral de scènes waarin Comès de Ardeense natuur oproept zijn erg mooi. In de tekst zou je vandaag de dag wel kunnen snoeien, maar dit verhaal over medemenselijkheid, of het gebrek daaraan, zal de volgende generatie zeker ook nog aanspreken.

 

Is de kleurenversie eigenlijk ook de moeite? Of lees je deze toch beter in het zwart-wit?

[Ambreville]

5 hours ago, WILCO said:

Is de kleurenversie eigenlijk ook de moeite? Of lees je deze toch beter in het zwart-wit?

Dit is echt gemaakt voor zwart/wit.zelfs geen grijs. De ingekleurde versie is nog redelijk subtiel gedaan, maar toch maar liever niet.

 

 

 

 

 

 

[Waldorf]

Op 6/9/2024 om 17:41, WILCO zei:

Is de kleurenversie eigenlijk ook de moeite? Of lees je deze toch beter in het zwart-wit?

 

Het zwart-wit van Comès wordt niet beter van kleur.

[Neat Stuff]

'Lord of the Flies'.  Aimée de Jongh haar adaptatie van William Golding's klassieker. 

 

Als kleine stripuitbater kan ik alvast zeggen dat ik met 'Lord of the Flies' een prima adaptatie van Golding's klassieker heb gelezen. Aimee's tekenwerk is wederom om je vingers bij af te likken. Ondanks de lijvige 334 pagina's dender je door het verhaal heen. Het boek heeft een constant ritme en de sleutelscènes zijn met de volste impact verbeeld. De 'hype' is wat mij betreft niet meer dan terecht. We hebben behoorlijk op deze titel ingezet en weten zeker dat hij hoge ogen gaat gooien. Diepe buiging voor Aimee en uitgeverij Scratch voor een prachtige uitgave.

 

[Iznogoedh]

Regenwolf

Deze alternatieve western is geschreven door Dufaux en getekend door Ruben Pellejero, tevens de huidige tekenaar van Corto Maltese. De covertekening van de indiaan met het oogglas deed me direct denken aan Quanah ofwel de Eenzame Adelaar, de slechterik uit de eerste cyclus van Blueberry. Regenwolf is qua verhaal geen meesterwerk. Een aantal clichés uit het genre passeert de revue:

Spoiler

De shoot-out, de onterecht beschuldigde indiaan, de mensenjacht en de prille liefdesrelatie die slecht afloopt.

Het weet allemaal toch te boeien door een aantal sterke vrouwenrollen en de mystieke elementen die Dufaux erbij haalt, in de vorm van de magische witte bizon, die een soort leitmotiv vormt. Ik vind de scenario' s van Dufaux soms te vaag (lees: te veel magie en/of esoterie) maar hij houdt zich hier in. De tekeningen van Pellejero zijn prima, maar passen voor mijn gevoel toch niet helemaal bij het westerngenre. Dat valt op bij de natuur- en stadsscènes, maar ook bij zijn personages. Het is mij allemaal net niet 'rommelig' genoeg om het echte westerngevoel te krijgen: de koppen zijn niet doorleefd zoals bij Giraud of Boucq. Artistiek gezien zijn de aan het einde bijgevoegde schilderingen van Pellejero het hoogtepunt van het album. Al met al een album dat ik met plezier heb gelezen, met een van de betere scenario's in het omvangrijke oeuvre van Dufaux. 

[cinco]

Bubblegum Geisha (Edwin Hagendoorn)

 

 

Als je dit album van 200 pagina's doorbladert, ga je vlug aanvoelen of het verhaal je zal liggen of niet.

Mij lag het in het ieder geval wel. En ja, verhaal... meer een aaneenschakeling van absurde taferelen zoals in Alice in Wonderland waar meermaals naar gerefereerd wordt.

De inhoud van dit werk is echter extremer dan Alice in Wonderland.

Zo krijg je op een bepaald moment een scène die naadloos overgaat in het beroemde The Dream of the Fisherman's Wife.

 

 

Verder is er bijvoorbeeld de steeds terugkerende Humphrey Bogart die de rol van (denkbeeldige) gids lijkt te spelen voor de protagonist.

Om deze reden zou ik de Nederlandse versie aanbevelen in plaats van de Engelstalige.

Dan heb je mooi dat contrast tussen de Nederlandse zinnen van de hoofdfiguur en de Engelse zinnen van Bogart.

 

 

Dit album bevat de nodige (verregaande) seksuele momenten. Allemaal behoorlijk absurd uitgewerkt.

En het beperkt zich niet tot heteroseksualiteit.

De waarschuwing van een rokende Hello Kitty staat dus niet voor niets op de cover.

 

 

Gans dit album geeft me een soortgelijk gevoel als de interpretatie van Pinocchio door Winshluss. (2009)

Als dat verhaal naar je smaak was, dan gaat dit je ook bevallen.

 

 

Er zijn zelfs gelijkaardige strips in de strip zoals bij Pinocchio.

Dit is bijvoorbeeld een fragment uit zo een strip in de strip die je doorheen Bubblegum Geisha kan terugvinden.

Onderstaand tafereel lijkt op het eerste zicht erg vreedzaam, maar je ziet ook dat er vleesetende planten aanwezig zijn.

 

 

Dus ja, hopelijk kan je uit dit alles concluderen of dit een graphic novel voor jou is.

Ik heb in ieder geval geen spijt dat ik hem gekocht heb.

Concerto Books is bovendien een uitgeverij die me de laatste jaren regelmatig verrast heeft met uitstekende albums.

Ook onderstaande titels uit hun aanbod vond ik ontzettend goed.

 

 

 

[Iznogoedh]

Lord of the Flies door Aimée de Jongh

Deze adaptatie van de klassieke roman van William Holding lijkt voor een echte hype te zorgen. Voor het eerst sinds lange tijd bracht zelfs het Nederlandse achtuurjournaal een stripgerelateerd item dat niet over Asterix ging. Van het album is geloof ik al een tweede druk aangekondigd. Is die hype terecht? Aan de ene kant wel, want het is inderdaad een erg mooi getekende strip, die zich trouw aan het verhaal van Golding houdt en de essentie ervan goed weet over te brengen. Met name enkele weergaves van de weelderige plantengroei op het eiland vond ik zeer goed. Aan de andere kant is Lord of the Flies mijns inziens zowel qua scenario als tekeningen zeker niet een van de beste strips van de laatste tijd. Natuurlijk is het een verstripping van een roman, maar als ik het vergelijk met De weg van Larcenet, ook een romanbewerking, dan maakte die toch veel meer indruk. Al moet ik zeggen dat ik het boek De weg niet heb gelezen en Lord of the Flies wel. Qua sfeer had deze strip wel een wat hoger 'De weg-gehalte' mogen hebben. Het blijft op het oog allemaal erg vrolijk, ondanks de grimmige strekking van Goldings verhaal. Misschien is de grootste meerwaarde van de strip Lord of the Flies wel dat het ervoor zorgt dat mensen die het verhaal nog niet kenden er (hopelijk) nu alsnog door aan het denken kunnen worden gezet. Daar heb ik het in deze bespreking helemaal niet over gehad, maar bij deze toch nog even: in hoeverre zou het eigenlijk echt zo gaan als Golding beschrijft in een dergelijke situatie? 

[TDPB]

20 minuten geleden, Iznogoedh zei:

Lord of the Flies door Aimée de Jongh

Deze adaptatie van de klassieke roman van William Holding lijkt voor een echte hype te zorgen. Voor het eerst sinds lange tijd bracht zelfs het Nederlandse achtuurjournaal een stripgerelateerd item dat niet over Asterix ging. Van het album is geloof ik al een tweede druk aangekondigd. Is die hype terecht? Aan de ene kant wel, want het is inderdaad een erg mooi getekende strip, die zich trouw aan het verhaal van Golding houdt en de essentie ervan goed weet over te brengen. Met name enkele weergaves van de weelderige plantengroei op het eiland vond ik zeer goed. Aan de andere kant is Lord of the Flies mijns inziens zowel qua scenario als tekeningen zeker niet een van de beste strips van de laatste tijd. Natuurlijk is het een verstripping van een roman, maar als ik het vergelijk met De weg van Larcenet, ook een romanbewerking, dan maakte die toch veel meer indruk. Al moet ik zeggen dat ik het boek De weg niet heb gelezen en Lord of the Flies wel. Qua sfeer had deze strip wel een wat hoger 'De weg-gehalte' mogen hebben. Het blijft op het oog allemaal erg vrolijk, ondanks de grimmige strekking van Goldings verhaal. Misschien is de grootste meerwaarde van de strip Lord of the Flies wel dat het ervoor zorgt dat mensen die het verhaal nog niet kenden er (hopelijk) nu alsnog door aan het denken kunnen worden gezet. Daar heb ik het in deze bespreking helemaal niet over gehad, maar bij deze toch nog even: in hoeverre zou het eigenlijk echt zo gaan als Golding beschrijft in een dergelijke situatie? 

Ik zag onlangs de film nog eens, en uit nieuwsgierigheid surf ik vaak eens naar de wikipedia pagina van de films die ik bekijk. En daar schrijven ze daarover dit:

Lord of the Flies has been contrasted with the Tongan castaways incident from 1965, when a group of schoolboys on a fishing boat from Tonga were marooned on an uninhabited island and considered dead by their relatives. The group not only managed to survive for over 15 months but "had set up a small commune with food garden, hollowed-out tree trunks to store rainwater, a gymnasium with curious weights, a badminton court, chicken pens and a permanent fire, all from handiwork, an old knife blade and much determination". When ship captain Peter Warner found them, they were in good health and spirits. The Dutch historian, Rutger Bregman, writing about the Tonga event, called Golding's portrayal unrealistic.

[Iznogoedh]

Ann Bonny: De wolvin van de Caraïben 1 door Franck Bonnet

De zoveelste biografie in stripvorm van een historisch personage. Bonnet is een prima tekenaar, dat weten we uit de tijd van De piraten van Barataria, en weet de Caribische sfeer die van het album moet uitgaan dan ook uitstekend over te brengen. Het verhaal stijgt echter niet boven de middelmaat uit. Het is allemaal net boeiend genoeg om niet te ontaarden in een droge opsomming van de levensgebeurtenissen van zijn hoofdpersonage, een euvel waar dergelijke biografische strips nogal eens aan lijden, maar je treft nergens echt goeie dialogen of zowel inhoudelijk als grafisch memorable scènes aan. Het onderwerp van de vrijgevochten vrouw, de feministe avant la lettre, in een mannenwereld is inmiddels natuurlijk ook al een soort cliché geworden. Degelijk album voor de liefhebber van piratenstrips of de tekeningen van Bonnet, maar geen hoogvlieger. 

[De Hollander]

21 uren geleden, Iznogoedh zei:

Aan de andere kant is Lord of the Flies mijns inziens zowel qua scenario als tekeningen zeker niet een van de beste strips van de laatste tijd. Natuurlijk is het een verstripping van een roman, maar als ik het vergelijk met De weg van Larcenet, ook een romanbewerking, dan maakte die toch veel meer indruk. Al moet ik zeggen dat ik het boek De weg niet heb gelezen en Lord of the Flies wel.

Die vind ik wel bijzonder!

De Weg vindt je beter, maar je hebt hem nog niet gelezen???

Dus het boek met de mooiste plaatjes, is ook een betere strip???

 

Daar gaat het in mijn ogen de laatste jaren juist mis in stripland, er zijn heel veel getalenteerde tekenaars, maar helaas niet veel echt goede scenaristen. 

[Iznogoedh]

50 minuten geleden, De Hollander zei:

Die vind ik wel bijzonder!

De Weg vindt je beter, maar je hebt hem nog niet gelezen???

Dus het boek met de mooiste plaatjes, is ook een betere strip???

 

Daar gaat het in mijn ogen de laatste jaren juist mis in stripland, er zijn heel veel getalenteerde tekenaars, maar helaas niet veel echt goede scenaristen. 

Je begrijpt me verkeerd, ik heb de strip De weg wel gelezen, alleen het boek waarop het gebaseerd is niet. Ik wilde duidelijk maken dat dit mijn oordeel wellicht heeft vertekend: de strip De weg was qua scenario verrassender/interessanter voor me dan Lord of de Flies omdat ik van die laatste het verhaal al kende van het boek. Met je tweede punt ben ik het wel eens, al zie ik niet echt in wat dat hiermee te maken heeft, aangezien De weg als Lord of the Flies beide gebaseerd zijn op een boek en er ´scenariotechnisch´ dus niet heel veel over te zeggen valt. In het geval van een bewerking van een roman tot een strip ben ik eerder geneigd om de grafische aspecten ervan te beoordelen, aangezien het scenario soms letterlijk de overgeschreven tekst van het boek is.

[Iznogoedh]

Habemus Bastard: Een noodzakelijk wezen

Een thriller met een crimineel die zich als priester vermomt. Doet meteen aan Soda denken, cover incluis, maar zowel qua humoristische als thrillerelementen haalt dit eerste deel van een tweeluik het niveau daarvan niet. Er is echter ook niet veel mis met dit album. De zeer filmische tekeningen zijn degelijk. Het commentaar van huurmoordenaar annex priester Lucien doet af en toe aan dat van de Killer uit de gelijknamige reeks denken. De manier waarop deze zijn nieuwe rol van zielenherder invult, is af en toe erg grappig, al had het van mij nog wel wat absurdistischer gemogen. De ontknoping in deel twee zal uitwijzen of dit tweeluik echt memorabel zal blijken te zijn. Het kan nog alle kanten op. 

[Waldorf]

RIP 1 - 6 (Gaet's , Monier)

RIP is één van de hits van de laatste jaren. Ik herlas nu de eerste vier delen, om dan ook de laatste twee albums tot mij te nemen.

In een groezelig café komen enkele collega's samen om de zware werkdag te vergeten aan de tapkast van Fanette. De mannen werken voor een bedrijf dat huizen van overledenen leeghaalt, doorgaans terwijl het lijk nog in het huis ligt. Als Derrick op een dag een ring achteroverdrukt stijgt de spanning binnen de groep.

In RIP wordt een grimmige wereld getoond, waarin de dood en het verval erg plastisch getoond worden. Maar ook de levenden zijn niet te benijden. Elk album focust op één van de hoofdpersonages, terwijl we langzaam maar zeker zicht krijgen op de werking van het vreemde bedrijfje. Verraad, achterdocht en geweld komen bovenop de peilloze troosteloosheid waarin de levens van de personages baden. 

Ondanks de donkere teneur van het verhaal blijf je geboeid lezen. Ten eerste doordat de makers de spanning er in houden. Je krijgt voortdurend kleine beetjes info om het verhaal te volgen. Gaet's neemt je bij de hand op een tocht naar de hel, en die is bijzonder spannend. Daarnaast zijn er de spitse dialogen die voor een flinke scheut zwarte humor zorgen. De kwaliteit blijft hoog door de zes albums, en aan het einde komen de meeste draadjes samen. Zelfs de verdwenen ring uit het eerste album duikt op. Erg graag gelezen.

[De Hollander]

Op 15/9/2024 om 17:02, Iznogoedh zei:

Je begrijpt me verkeerd, ik heb de strip De weg wel gelezen, alleen het boek waarop het gebaseerd is niet. Ik wilde duidelijk maken dat dit mijn oordeel wellicht heeft vertekend: de strip De weg was qua scenario verrassender/interessanter voor me dan Lord of de Flies omdat ik van die laatste het verhaal al kende van het boek. Met je tweede punt ben ik het wel eens, al zie ik niet echt in wat dat hiermee te maken heeft, aangezien De weg als Lord of the Flies beide gebaseerd zijn op een boek en er ´scenariotechnisch´ dus niet heel veel over te zeggen valt. In het geval van een bewerking van een roman tot een strip ben ik eerder geneigd om de grafische aspecten ervan te beoordelen, aangezien het scenario soms letterlijk de overgeschreven tekst van het boek is.

Ik heb je post nog een keer goed gelezen en het klopt, ik had het niet goed gelezen. Ik dacht te lezen dat je de strip ook niet had gelezen.

[Waldorf]

De patiënt (Le Boucher)

Pierre is 21 als hij na zes jaar wakker wordt uit een coma. Hij is de enige overlevende van een gezinsdrama waarvoor zijn zwakbegaafde zus verantwoordelijk wordt gehouden. Anna is een psychologe die met Pierre wil praten over wat hij zich herinnert van het drama. 

De patiënt is een psychologische thriller van 292 pagina's die je in één ruk wil uitlezen. Le Boucher wisselt flash-backs van voor de moordpartij af met scènes in het hospitaal, waar Pierre revalideert met enkele jongeren die een ongeval hadden. Het hoge ritme en de spannende plot zorgen er voor dat je dit boek niet zomaar weg legt.

Grafisch is Le Boucher schatplichtig aan de manga. Hij deelt zijn scènes op in veel vakjes, waarbij elke beweging of elke blik betekenis kan hebben. Zijn cleane stijl met dunne lijntjes sluit daar bij aan. Dit is erg goed. Le Boucher is nog jong, is ben benieuwd wat hij nog in zijn mars heeft.