Ga naar inhoud

Film Thread: Hanzo The Celluloid Slicer

Donnie Darko

Door Donnie Darko
in The Chocolate Bar

Recommended Posts

Gast Kameraad Mauser

Gast Kameraad Mauser

Geplaatst:
Geplaatst:

The Battery gezien en het viel best goed mee. Inderdaad, men kan best nog andere paden bewandelen zonder een groot budget.

 

The sacrament staat ook nog op de lijst.

 

Ook nog eens een poging gedaan om naar The Fifth Element te zien, maar halverwege uitgezet wegens saai en inspiratieloos. En dan die luchtigheid. Heel die prent is doordrongen van die Spielberg-aanpak.  Nu weet ik weer waarom ik destijds maar met een half oog bepaalde stukken heb gezien van die film. Wat een draak.

Link naar reactie
Diogenes

Diogenes

Geplaatst:
Geplaatst:

Gisteren naar The Theory of Everything geweest. Een film over het leven van Stephen Hawking. Ik ben al fan van de man sinds ik zes was (serieus had zelfs een poster van hem boven mijn bed hangen) dus voor mij waren de verwachtingen zeer hoog gespannen. Maar ik kan met eer en waar geweten zeggen dat de film er niet alleen aan voldeed maar het zelfs overtrof! Bij tijden zeer heftig en deprimerend maar tegelijkertijd ook weer wondermooi. Een film over een man die alles tegen heeft in zijn leven maar ook over de onuitputtelijke doorzettingskracht van het menselijk brein. De film focust voornamelijk op de relatie tussen Hawking en zijn vrouw maar juist door deze toespitsing op één bepaald facet van zijn leven wordt de film vele malen krachtiger.Misschien is het omdat het een Britse film is maar ook iets wat mij zeer overdonderde is de bijzonder genuanceerde en realistische wijze waarop de relatie tussen de twee wordt weergegeven. Geen overdreven opsmuk en mierzoete scenes maar gewoon precies wat je verwacht van de relatie tussen een zeer opmerkelijk man en de vrouw die alles in haar leven opgeeft voor hem. Datzelfde geldt ook voor het portret dat de film geeft van Hawking zelf. Met een film over zo'n groot man zou je ergens verwachten dat het een verheerlijking is van zijn bestaan en daarnaast gezien zijn aandoening zou je ook nog kunnen verwachten dat het een "kijk hem eens zielig zijn" filmpje zou worden. Maar geen van beide is waar. Hawking wordt getoond in al zijn facetten. Zowel zijn genialiteit en ongelooflijk doorzettingsvermogen als zijn geweldig gevoel voor humor maar ook hoe hij vaak volledig blind is voor hoe zwaar zijn vrouw het heeft.

 

Dit alles geleid door een zinderende performance van Eddy Redmayne die per definitie de oscar moet krijgen dit jaar. Iemand met een aandoening spelen is op zich een dankbare rol, kijk naar Al Pacino in  scent of a woman of Sean Penn in I am...eh nee wacht. Maar wat Redmayne's performance zo merkwaardig maakt is niet dat hij iemand met ALS speelt maar juist de hoeveelheid aan karakter en gevoel dat hij aan zijn performance weet aan te brengen ondanks dat hij iemand met ALS speelt. Herinneren aan John Hurt's gedenkwaardige performance in The Elephant Man kwamen dan ook regelmatig mij mij naar boven. Ook Felicity Jones is subliem in de rol van Hawking's eeuwig lijdende vrouw. Met haar ingetogen en tedere performance weet zij vaak met enkel een blik ons diep te doen voelen voor haar lot. Maar tegelijkertijd speelt ze het personage op een zeer waardige wijze, toepasselijk voor deze bijzondere moedige vrouw. De scenes tussen haar en Redmayne zijn dan ook de momenten dat de film zijn hoogtepunten. Maar ook de ondersteunende cast bestaande uit o.a. Charlie Cox(Boradwalk Empire), David Thewliss(Harry Pooter films) en Harry Lloyd(Game of Thrones) is voortreffelijk met genuanceerde doch bijzonder krachtige performances. De regie van James Marsh is zeer sfeervol en effectief. Hij weet iedere scene zo op te zetten dat het perfect dat gevoel weet over te brengen dat het moet overbrengen. Ook de soundtrack is prachtig en versterkt het drama ten zeerste.

 

Aangrijpend, hart verwarmend en diep ontroerend. The Theory of Everything is een triomf voor de Britse cinema, een triomf voor de cast en crew, een triomf over het leven van Stephen Hawking en simpelweg een triomf. Een film van een kwaliteit die we maar zeer zelden zien. Gedurende zijn ruim twee uur durende speeltijd zit er niet één zwakke scene in en ik verliet de cinema geheel verbluft en sprakeloos. Dit is niet alleen goed mogelijk de beste film van het jaar maar sowieso één van de beste films die ik al in mijn leven gezien heb, Een complex en waardig portret van een bijzondere man en zijn minstens even bijzondere vrouw. Ik heb er verder geen woorden maar voor behalve: ga dit zien.

*****

The_Theory_Of_Everything.jpg

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link naar reactie
Diogenes

Diogenes

Geplaatst:
Geplaatst:

Nou moe, dat zijn lovende woorden.

Hou wel in gedachte: ik ben al bijna levenslang bewonderaar ben van Stephen Hawking. Maar zelfs met dat in gedachte kan ik niet iets bedenken aan de film wat ik niet goed vond. Het enige wat ik mij zou kunnen bedenken is een scene tegen eht eind van de film die ik net iets te gemakkelijk en zoetsappig vond. Maar tegelijkertijd was het juist weer subliem dat dit zo'n zoetsappige scene was waar andere en mindere filmmakers er ongetwijfeld en sombere en veroordelende scene van hadden gemaakt. Dus nee voor mij was de film geheel foutloos eigenlijk. Maar dat is natuurlijk ook een mening. Zo heeft de film bijvoorbeeld redelijk wat kritiek gehad over het feit dat het Hawking's hele academische carriere grotendeels ahcterwege laat en vooral focust op de realtie tussen hem en zijn vrouw maar zoals ik al shcreef maakt dat naar mijn mening de film alleen maar sterker. Het is dus maar net hoe je het bekijkt. Ik durf ook niet te garanderen dat iedereen het zo'n goede film zal vinden als ik. Wat ik wel durf te garanderen is dat het een goede film is. Hoe goed is iets dat je zelf zal moeten bepalen.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link naar reactie
Diogenes

Diogenes

Geplaatst:
Geplaatst:

Net Gone Girl gezien. De film begin met Nick en Amy een ogenschijnlijk gelukkig stel wonen in een slaapstadje in Missouri. Nick is een vriendelijke en beleefde jongen die een bar runt en Amy verdrijft haar tijd door in haar dagboeken te schrijven. Tot Nick op een dag thuis komt, zijn huis in een chaos aantreft en van Amy geen spoor te bekennen valt. De politie komt al vlug tot de conclusie dat hier een errnstig misdrijf heeft plaats gevonden maar wat nog verontrustender is hoe verder het onderzoek vordert hoe meer alle aanwijzingen voor de dader lijken te leiden naar Nick zelf.

 

Op dit moment klinkt Gone Girl nog als een vrij doordeweekse thriller. Een heeft ie het nu gedaan of niet suspense stukje. Maar Gone Girl is alles behalve dat. Laat ik beginnen met de hoofdpersoon zelf: Nick wordt meteen al neergezet als een zeer sympathieke protagonist met zijn goede manieren en zijn niet geringe charisma. Maar naarmate de film vordert en we meer en meer te weten komen over zijn relatie tussen Nick en Amy zijn we steeds meer nare kantjes in hem naar boven komen en begint bij ons als kijker meer en meer de vraag op te komen of we wel met hem mee moeten leven en of hij niet inderdaad zijn vrouw vermoord. Vanaf het begin alterneert de film tussen een broeierige thriller en een relatiedrama. Aan de ene kant hebben we de vermissing van Amy en de vraag of Nick wel of neit schuldig is, aan de andere kant zien we via flashback hoe het huwelijk tussen Nick en Amy steeds meer uit elkaar valt. Maar dan opeens halverwege de film wordt het kleed volledig onder de kijker vandaan getrokken en verandert het van een solide maar vrij standaard thriller in een volkomen onvoorspelbare film waarbij iedere nieuwe scene weer geheel nieuwe verassingen biedt. Ik heb aardig wat thrillers gezien en kan meestal wel voorspellen welke kant een film op zal gaan en negen van de tien keer heb ik daar ook gelijk in. Bij Gone Girl had ik er zelfs het gissen niet naar. Nu heb ik een tijdje terug een andere zeer onvoorspelbare thriller besproken genaamd Cold in July. Het probleem alleen met Cold in July was dat het door zijn constante twists zichzelf uiteindelijk heel ahrd de grond in boorde. Niet het geval bij Gone Girl. Iedere scene is zeer beklemmend en met een bijna ondraaglijk niveau aan suspense. Gone Girl is een bijna nachtmerrieachtige afdaling in de meest duistere krochten van de menselijke geest. Gevuld met controversiële thema's en bij tijden zeer schokken scenes. Dit alles gepunctueerd door haarscherpe dialogen van een literair niveau vrijwel ongekend in cinema. Het is een film die je op het puntje van je stoel houdt en je constant doet afvargen wat er nu weer zal gebeuren. En dan opeens is het afgelopen en blijf je geheel versuft en overdonderd achter.

 

Wat dit alles nog in zeer sterke mate versterkt is het fantastisch acteerwerk van met name Ben Affleck en Rosamund Pyke die de Nick en Amy spelen. Ben Affleck levert een career best performance. Hij weet Nick neer te zetten als held nog schurk waardoor je als kijker ook steeds in het duister bent omtrend zijn werkelijke motieven. Rosamund Pike is subliem als de complexe en getroubleerde Amy en het zou een ware schande zijn als ze hier geen oscar voor krijgt. Maar ook de ondersteunende cast waaronder Neil Patrick Harris en Tyler Perry zijn zeer overuigend in hun rol (ik weet het ik prijs hier Tyler Perry, ik voel me ook een beetje alsof ik in de twilight zone zit) De regie voor de film is in handen van David Fincher wat op zich al genoeg zegt. Zijn intens en beklemmend camerawerk evenals het fantastisch acteerwerk wat hij uit zijn cast weet te ontlokken verleent de film met nog dat beetje extra sfeer wat het zeer sterke script van Gillian Flynn (die haar eigen boek adapteerde) alleen maar ten goede. De soundtrack werd zoals vanouds weer gedaan door Nine Inch Nails en zoals velen eerdere keren hebben zij weer een originele en unieke soudntrack gecomponeerd die perfect bij de film aansluit.

 

Gone Girl is een hoog intelligente en zeer beklemmende thriller die je volledig in zijn ban houdt van begin tot eind. David Fincher heeft wederom een superieure thriller gecreert die zich niet alleen kan meten met het beste van zijn werk maar ook gerekent kan worden tot de top van het genre. Kortom hij bewijst maar weer eens dat als het op thrillers aankomt er nog steeds niemand is die hem kan overtreffen.

****1/2

 

 

Wow! Twee topfilms in twee dagen tijd. Ik moet weer eens meer films gaan zien. Serieus.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link naar reactie
Gojira

Gojira

Geplaatst:
Geplaatst:

gekocht:

 

post-624-0-40490400-1424418829_thumb.jpg

 

bekeken:

 

THE BABADOOK
Het is soms heel moeilijk om horrorfan te blijven als je de hoeveelheid eenheidsworst overschouwt die elk jaar blijft uitkomen. En dan komt er film zoals deze voorbij, een film die iets anders probeert. Een film die zowel werkt al horror (it's really unsettling...) en als drama (omgaan met trauma). Bovendien is de film nog eens zo goed in elkaar gestoken (expressionistische belichting, erg strakke en doordachte montage) dat het heel erg moeilijk is om iets negatiefs te zeggen. Naar het einde toe werkt de horrorkant misschien iets minder dan in het begin, maar dit zeg ik gewoon om toch maar iets slecht te zeggen en dan ben ik eigenlijk nog aan het liegen... Wat een vertolking trouwens van Essie Davis! 
Deze komt zonder twijfel ook in mijn eindejaarslijstje.

 

THE BAY

Goeie found footage eco-thriller die zijn beelden van heel veel verschillende camerabronnen neemt en daardoor op dat vlak heel erg interessant blijft.

 

BULLET TO THE HEAD

Meh...
Twas beter dan undisputed. Walter Hill, he ain't what he used to be..

 

PAIN & GAIN

Michael Bay's "indie" true crime story. Zijn "arthouse" film...
It's just like any other Bay movie: excessive, off-the-chain, hyperactive. Het is ook een best-of compilatie van al zijn cinematografische kunstjes. Elk shot, elk kenmerkend element dat je van hem verwacht, zit in deze film. Hij brengt zelfs die iconische sequentie van Bad Boys 2 terug (2 aanpalende kamers, camera die een circulaire beweging door muren doet). 
Eigenlijk kon niemand anders deze film op waargebeurde feiten maken, ja waargebeurde feiten! De NYTimes zegt het eigenlijk nog het best in hun review: "It all leaves you pondering whether you have just seen a monumentally stupid movie or a brilliant movie about the nature and consequences of stupidity. Why choose?"
Oh, the fun I had, this movie is hilarious. Het feit dat er dan nog eens gruwelijke waargebeurde dingen in voorkomen maakt het geheel zelfs heel erg interessant. Of Bay het nu bewust of onbewust deed, dit is eigenlijk een erg goeie satire en daarbovenop een parodie op zijn eigen cinema. Seriously, watch it!

 

DAGON

Waarschijnlijk de meest trouw aanvoelende Lovecraft verfilming ooit, maar paradoxaal genoeg vind ik er niet veel aan.

 

JUPITER ASCENDING

Ik begrijp en onderschrijf de kritiek die velen hadden over deze film, maar om het daarvoor de slechtste film ooit te noemen...

ik heb me geamuseerd met de film zelf, maar dit was by far de slechtste movie going experience ever. I hate people even more now...

Link naar reactie
Diogenes

Diogenes

Geplaatst:
Geplaatst:

Klein puntje van kritiek, nine inch nails doet de soundtrack van Gone Girl niet.

Het zijn Trent Reznor VAN NiN en Atticus Ross die zich veel met de productie van de groep hun cd's heeft bezig gehouden.

 

Het is inderdaad een machtige film.

Ah I see. Dank voor de correctie. Ik heb absoluut geen verstand van (moderne) muziek dus had gewoon de namen gegoogled en kwam toen in beide gevallen uit bij de site van Nine Inch Nails. Vandaar de verwarring.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link naar reactie
Diogenes

Diogenes

Geplaatst:
Geplaatst:
JUPITER ASCENDING

Ik begrijp en onderschrijf de kritiek die velen hadden over deze film, maar om het daarvoor de slechtste film ooit te noemen...

ik heb me geamuseerd met de film zelf, maar dit was by far de slechtste movie going experience ever. I hate people even more now...

Reactie gaat niet over deze film specifiek maar over young adult films in het algemeen

 

Ik had hier laatst een interessante discussie met mezelf over. Welja niet zozeer deze film maar meer films van deze aard die steevast slecht of op z'n best gemiddeld beoordeeld worden. Ik heb het uiteraard over young adult films. Films als Twilight, The Hunger Games, Divergent, The Maze Runner, The Seventh Son etc... Films die gemaakt worden met puur een tienerpubliek in gedachte. Ik denk dat het probleem met young adult Films niet is dat het slechte films zijn maar dat ze last hebben van slechte marketing. Als je kijkt naar een Disney filmtrailer dan is het overal duidelijk aan dat dit kinderfilms zijn. Van de zoete toon met net dat beetje beetje Disney magie erdoorheen (nu ja vroeger dan) en  slogans die roepen "dit is voor kinderen" Maar als je kijkt naar young adult filmtrailers dan is er eigenlijk niets dat zegt "dit is voor tieners" Vaak kom ik er pas achter dat iets een young adult film is als ik het opzoek.

 

Maar dat is een fundamentele fout daar want een tienerfilm is wezenlijk iets anders dan een volwassenenfilm. Het tienerbrein is nog niet even ver gevormd als dat van de volwassene, zowel op cognitief als sociaal-emotioneel niveau niet. Je kunt dus geen enorm complexe en genuanceerde film maken simpelweg omdat het tienerbrein dat nog niet kan bevatten, Maar tegelijkertijd beoordeld filmpubliek en critici young adult films wel als volwassenenfilms. Je zult niemand horen zeggen dat Kapitein Haak toch wel een erg stereotype schurk was. Tuurlijk niet! Het is een kinderfilm, dat mag, dat verwachten we zelfs. Maar bij zo'n beetje iedere young adult film klaagt het publiek over de ééndimensionale personages. Maar is dat niet bijna even vanzelfsprekend? Als je de gemiddelde tiener spreekt bemerk je al vlug een zeer zwart witte visie en een onbegrip van meer genuanceerde standpunten. En binnen hun ongenuanceerdheid bespreken young adult films (althans die ik gezien heb) wel vaak een actueel onderwerp. Ja The Hunger Games zal het niet zo vlug schoppen tot mijn lijstje van favoriete films maar tegelijkertijd besprak het wel in simpele termen de corrumperende werking van macht en hoe mensen een blind geloof kunnen hebben in de meest verschrikkelijke leiders zolang ze het maar charismatisch genoeg brengen en er geen beter alternatief wordt gepresenteerd. Het beschrijft het verhaal van een generatie dat volledig in de steek gelaten wordt door de samenleing die hen zou moeten beschermen. Toegegeven Battle Royale, het origineel deed dat veel beter maar dat zou ik niet vlug als young adult film omschrijven. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat er geen slechte young adult films zijn (sorry maar ik moet het zeggen: Twilight) maar er zijn ook barslechte volwassenenfilms. En uiteraard zijn er ook wel complexe en genuanceerde young adult films zoals meest recentelijk The Fault in Our Stars maar ook niet iedere Disneyfilm is een Wall-E.

 

Mijn punt is er moet meer bekendheid komen voor het genre van de young adult films. Vaak weten mensen niet eens dat de film waar ze naartoe gaan niet voor hen bestemd is. Bij mij op het werk (tweedehands boekwinkel) hebben we tegenwoordig ook een young adult sectie. Deze is alleen steevast leeg omdat al mijn collega's de young adult boeken tussen de volwassenenromans zetten. Zelfs als ik ze weer terug zet op hun juiste plaats. Young Adult is een lastige demografie. Je kunt het moeilijk kinderfilms noemen maar het zijn ook geen volwassenenfilms en moeten ook niet zo beoordeeld worden. En bij het doelpubliek: tieners, vallen deze films juist zeer goed in de smaak. Ik ken intelligente en welbespreekte tieners die wild waren van de ideeën die The Hunger Games presenteerde en zelfs dol waren op Eragon, een young adult film uit de tijd dat die nog niet erg populair waren. Dus hebben wij als niet doelpubliek zijnde het recht zo'n film dan finaal af te kraken. Of moeten we in gedachte nemen dat dit een young adult film is en het beoordelen volgens de regels van zijn genre? En zo ja, wat zijn die?

 

Iets om over na te denken.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link naar reactie
Gojira

Gojira

Geplaatst:
Geplaatst:

Ja The Hunger Games zal het niet zo vlug schoppen tot mijn lijstje van favoriete films maar tegelijkertijd besprak het wel in simpele termen de corrumperende werking van macht en hoe mensen een blind geloof kunnen hebben in de meest verschrikkelijke leiders zolang ze het maar charismatisch genoeg brengen en er geen beter alternatief wordt gepresenteerd. Het beschrijft het verhaal van een generatie dat volledig in de steek gelaten wordt door de samenleing die hen zou moeten beschermen. Toegegeven Battle Royale, het origineel deed dat veel beter maar dat zou ik niet vlug als young adult film omschrijven. 

 

1. Jupiter Ascending is geen Young Adult film. Bovendien, de Young Adults in de zaal begrepen er geen snars van.

 

2. OMFG! Voor de duizendste keer: Hunger Games is geen remake van Battle Royale!!! Ze hebben een zelfde plotpunt (die arena waar ze elkaar moeten uitmoorden), that's it. In de derde film zit dat zelfs niet meer. Bovendien is het onderliggende thema totaal anders.

Hunger Games: rebellie tegen een totalitaire staat die hen onderdrukt.

Battle Royale: rebellie van de jeugd, die in de eerste film zelfs heel onterecht lijkt (those are a bunch of motherfuckers). 

Dio, bekijk die 2 films nog eens heel erg goed en leg ze naast elkaar...

Link naar reactie
Yncke

Yncke

Geplaatst:
Geplaatst:

Hm. Zo had ik 't nog niet bekeken. 't Sluit een beetje aan bij deze blogpost.

 

Ik noem dit soort films 'examenfilms', omdat het de films waren waar ik naartoe ging na een examen: moe, de stress nog in mijn lijf en mijn hersens helemaal in de mush-mush. Gewoon om naar wat leuke ontspanning te gaan. Het heeft allemaal zijn plaats. Jupiter Ascending heb ik met plezier gezien. Ja, de plot is zo dun dat je erdoor kunt kijken, ja, de personages zijn van bordkarton, maar so what? Een bioscoopscherm vol Jupiter met de rode vlek prominent in beeld, die schaatsachtige achtervolkingscenes, die gothisch aandoende sci-fistad, die "Twaalf Werken van Asterix"-bureaucratie, die extravagante trouwjurk, die echt creepy broers,... soms moet dat niet meer zijn.

yncke.be

Link naar reactie
Diogenes

Diogenes

Geplaatst:
Geplaatst:

This sentence weirds me out...

 

ok, nu lees ik de rest van je betoog.  :D

 

Jij discusseert nooit met jezelf? Ik regelmatig. Ik bedenk iets, poneer daar de argumenten voor. Besluit. Kom terug op dat besluit. Bedenk iets anders, poneer daar de argumenten voor. Besluit opnieuw. Kom terug op dat besluit en weeg vervolgens de twee argumenten tegen elkaar af om uiteindelijk bij een definitieve conclussie te komen. Dat kan zijn van iets meta als bovenstaand betoog tot iets heel kleins als wat op brood te doen.

 

1. Jupiter Ascending is geen Young Adult film. Bovendien, de Young Adults in de zaal begrepen er geen snars van.

 

2. OMFG! Voor de duizendste keer: Hunger Games is geen remake van Battle Royale!!! Ze hebben een zelfde plotpunt (die arena waar ze elkaar moeten uitmoorden), that's it. In de derde film zit dat zelfs niet meer. Bovendien is het onderliggende thema totaal anders.

Hunger Games: rebellie tegen een totalitaire staat die hen onderdrukt.

Battle Royale: rebellie van de jeugd, die in de eerste film zelfs heel onterecht lijkt (those are a bunch of motherfuckers). 

Dio, bekijk die 2 films nog eens heel erg goed en leg ze naast elkaar...

 

1. Ik heb Jupiter Ascending niet gezien en ken naast jou ook niemand persoonlijk die hem al wel gezien heeft. Een reviewer omschreef het als een young adult film dus daar ben ik maar van uit gegaan. Ik heb dus ook geen mening over de kwaliteit van de film. Met de Wachowski's kan het naar mijn vriezen of dooien. Speed Racer was bagger maar The Matrix vond ik toch wel één van de betere actiefilms en Cloud Atlas is een meesterwerk imo.

 

2. Ik verdedig The Hunger Games en krijg nog gezeur over me heen van jou. Naar mijn mening zijn de twee nog steeds zeer overéénkomstig. Het verhaal is behoorlik vergelijkbaar, de personages kan ik parallelen tussen trekken en het thema vechten tegen een totalitaire staat komt ook absoluut terug in Battle Royale zij het wat genunaceerder. Hij zou evengoed wel zeer goed kunnen dat de twee daarna uit elkaar lopen. Ik heb zowel Battle Royale 2 als Catching Fire niet gezien dus daar durf ik niets over te zeggen. Maar die eerste twee films zijn heel erg vergelijkbaar. Je zou kunnen zeggen dat The Hunger Games de meer kindvriendelijke versie is van Battle Royale. Maar dat is mijn mening.

 

Hm. Zo had ik 't nog niet bekeken. 't Sluit een beetje aan bij deze blogpost.

 

Ik noem dit soort films 'examenfilms', omdat het de films waren waar ik naartoe ging na een examen: moe, de stress nog in mijn lijf en mijn hersens helemaal in de mush-mush. Gewoon om naar wat leuke ontspanning te gaan. Het heeft allemaal zijn plaats. Jupiter Ascending heb ik met plezier gezien. Ja, de plot is zo dun dat je erdoor kunt kijken, ja, de personages zijn van bordkarton, maar so what? Een bioscoopscherm vol Jupiter met de rode vlek prominent in beeld, die schaatsachtige achtervolkingscenes, die gothisch aandoende sci-fistad, die "Twaalf Werken van Asterix"-bureaucratie, die extravagante trouwjurk, die echt creepy broers,... soms moet dat niet meer zijn.

 

Wederom dit is maar een mening he. En het is niet eens een standpunt waar ik zelf rotsvast achter sta. Ik zou ook een even vurige dialoog kunnen schrijven over waarom young adult films juist niet als zodanig beoordeeld moeten worden. Maar er zijn al genoeg van dat soort stukjes en ik wilde het eens vanaf een ander standpunt belichten. En er is wel iets voor te zeggen naar mijn mening.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link naar reactie
Gojira

Gojira

Geplaatst:
Geplaatst:

LIFE AFTER BETH
De film hangt met haken en ogen aan elkaar, maar hij doet iets leuks met het zombiegegeven en het is allemaal zo prettig gestoord dat het moeilijk is om de film niet leuk te vinden. Don't know if I'm gonna watch it again any time soon, though.

 

THE 'BURBS

Niet mijn favoriete film van Joe Dante, dat is nog altijd Gremlins 2, maar het is wel een redelijk goeie. Ik vind het echter niet de cult-film die er van gemaakt wordt. Ik weet niet waarom... Gewoon nooit zo enthousiast over geweest.

 

SHOWGIRLS

Hoe je deze film niet als een satire kan bekijken, dat gaat er bij mij niet in. Dat laatste shot alleen al: het verkeersbord met Los Angeles op. Na alles wat voorafging zegt dat wel genoeg. Fantastisch ook hoe Verhoeven echt elke opportuniteit aangrijpt om zijn Amerikaanse publiek te shockeren...
Nu, 20 jaar nadat de film oorspronkelijk uitkwam, kan je showgirls zelfs zijn als parodie op al die step-up en street dance films. Is het Verhoevens beste? Neen, maar het is wel een goeie.

 

HONEYMOON

Het duurt heeeeeeel lang voor de film in gang schiet, maar het laatste half uur is wel goed. Rose Leslie is wel voor geen moment echt geloofwaardig met dat Amerikaanse accent als je ze in Game of Thrones gezien hebt. Dat beeld van Ygritte blijft gewoon in je opdoemen... Pfff, zo spijtig. Als x-files aflevering van 40 minuten had het veel beter geweest.

 

POLTERGEIST

De eerste keer dat ik deze film in zijn volledigheid zag...
Horror op zijn Spielbergs = bleh!

 

Oh en het volgende nieuwtje was ook welgekomen!

 

Kristen Stewart Becomes First American Actress to Win France’s Cesar Award

Ik heb dit compleet gemist, maar de film heb ik wel gezien en het is ongelooflijk verdiend. Het bewijst trouwens wat ik al jaren zeg: Kristen Stewart is een fantastische actrice.

 

http://variety.com/2015/film/news/kristen-stewart-is-first-american-actress-to-win-frances-cesar-award-1201438211/

Link naar reactie
Diogenes

Diogenes

Geplaatst:
Geplaatst:

Alle 'grote' Oscars zijn voor films die ik nooit ga bekijken. Gelukkig heeft The Grand Budapest ook wat kruimels gekregen.

Ik ben i.i.g. al een tijdje geintresseerd in de winnaar voor Best Screenplay: The Imitation Game. Ziet er fantastisch uit naar mijn mening. Birdman zie ik mezelf ook nog wel kijken. Maar dat ben ik.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link naar reactie
Zwendel

Zwendel

Geplaatst:
Geplaatst:

Robbe_zpssaih0m5h.jpg

 

Robbe-Grillet is zowel een genie als een one-trick poney. Al deze zes films zeggen eigenlijk hetzelfde.

 

Trans-Europe Express (1967 z/w) is de beste verhaaltechnisch.

 

Glissements progressifs du plaisir (1974) is dan weer visueel het beste (het is in kleur). Hyperstylistisch, het zijn gewoon de plaatjes die tellen. Zoals een bepaalde soort strips nu. Het beeld primeert op het verhaal.

Link naar reactie
Diogenes

Diogenes

Geplaatst:
Geplaatst:

NIGHTCRAWLER

MV5BMjM5NjkzMjE5MV5BMl5BanBnXkFtZTgwNTMz

 

Jake Gyllenhaal speelt Louis Bloom een gedreven jongeman die op een dag zijn ware talent ontdekt: misdaden filmen. En zo wordt hij een freelance cameraman voor een nieuwszender in LA. Zijn opnames blijken al vlug controversieel en in slechte smaak maar gooien de kijkcijfers wel omhoog. Maar hoe verder hij Louis komt in het vak hoe groter zijn plannen worden en hoe minder zijn scrupules terwijl hij langzaam maar zeker wegzakt in een bloederige poel van moord en verderf gedreven door zijn eigen blinde ambitie.

 

Nightcrawler valt te omschrijven als een mix tussen American Psycho en There Will Be Blood. Het is first en foremost een kroonstuk op Jake Gyllenhaal's toch al niet onsignificante carriere. Met zijn rol als Louis Bloom levert hij een performance van wereldformaat. Aan het begin van de film lijkt Lou nog een goede maar enigszins louche jongen. Maar hoe meer we van hem zien en hoe meer we het monster gaan zien onder de facade van de sympathieke jongen. Gyllenhaal speelt één van de meest onsympathieke personages ooit bedacht maar tegelijkertijd kun je hem nooit echt hardgrondig haten en blijf je ergens toch voor hem rooten. Zelfs naarmate Lou steeds verder wegzakt in de gekte blijft Gyllenhaal hem spelen als een volkomen nette burger compleet met opgeplakte glimlach.

 

Nightcrawler is een nachtmerrieachtige en steeds geschifter wordende inspectie van een man wiens ziel langzaam maar zeker gitzwart kleurt. Maar meer dan een voortreffelijke karakterstudie is Nightcrawler ook nog eens een maatschappijkritische film die laat zien welke vuile spelletjes er gaande zijn achter de schermen van nieuwsprogramma's en hoe de waarheid verdraaid wordt voor kijkcijfers. Wat al dit moois dan helaas wat ondermijnt is het nogal stuurloze script. Zoals Lou van misdaad naar misdaad hopt om daar vlug het laatste bloedvergieten vast te leggen alvorens weer verder te gaan zo hopt de film van plotpunt naar plotpunt maar het voelt nooit aan als één geheel. De losse aktes zijn de moeite waard maar het leidt niet tot een volledig stuk. Gelukkig wordt dit minpunt grotendeels goed gemaakt door de zeer sfeervolle regie van Dan Gilroy die ook het script schreef. Met minimale belichting en veel gebruik van close ups neemt hij ons mee in een wereld waar licht niet toegelaten is en iedereen je ieder moment in de rug kan steken waardoor vanuit visueel oogpunt eigenlijk de film zich constant bevind in de psyche van Lou zelf.

 

Ongekend duister en bijzonder controversieel. Nightcrawler is het soort film dat je niet vaak uit Hollywood ziet verschijnen. Het is dan ook per definitie al bestemd tot cultfilm die het grote publiek zal vermijden. Niet dat dit slecht is overigens want al met al is Nightcrawler een krachtige maar nogal onevenwichtige film. Evengoed is het nog steeds een zeer spannende thriller en voor hard core filmliefhebbers een niet te missen film maar dan wel alleen voor hen en niemand anders.

****

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link naar reactie

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Gast
Reageer op dit topic

×   Je hebt inhoud geplakt welke opmaak bevat.   Herstel opmaak

  Only 75 emoji are allowed.

×   Je link werd automatisch ingevoegd.   Tonen als normale link

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Laden...
×
Ga naar topic overzicht







×
×
  • Nieuwe aanmaken...